Afgelopen jaar was het thema van de
Kinderboekenweek 'Griezelen', wat een interessant thema is binnen de
jeugdliteratuur, omdat er een balans moet worden gevonden tussen eng, maar niet
te eng. Ook Harmen van Straaten heeft dat geprobeerd met zijn boek Martijn
Frankenstijn gaat op spokenjacht. Van Straaten is geen onbekende in de
wereld van de kinderboeken: hij heeft honderden boeken geïllustreerd en ook nog
eens tientallen boeken zelf geschreven. Ook in dit werk zijn zowel tekst als
illustraties van de hand van Van Straaten.
Martijn Frankenstijn gaat op spokenjacht vertelt het
verhaal van een jongetje dat elke avond in een griezelig huis op zoek moet
naar een aantal spoken. De spoken verstoppen zich door het gehele huis, en
zelfs daarbuiten, en Martijn moet iedere avond alle spoken zien te vangen.
In
het boek is te zien dat Martijn met een zaklamp op zoek is naar de spoken. Hij
schijnt op allerlei (witte) objecten, waar een spook zich mogelijk zou kunnen
verschuilen. Een extra element dat dit prentenboek met zich meebrengt, is dat
de lezer het hoofdpersonage moet helpen met zoeken. Dit kan de lezer doen door
een eigen zaklamp of andere felle lamp te pakken en deze achter de bladzijden
te houden. Wanneer dit gebeurt, verschijnen er allerlei verschillende spoken op
de witte plekken in het boek.
Het zoeken van de spookjes is een gimmick, maar het is er wel
eentje die goed is uitgewerkt. Het is al snel duidelijk waar op de pagina het spookje
zal zitten, maar het is iedere keer wel weer een verrassing hoe dat spookje
eruit zal zien, want dat is iedere keer weer anders. Op de laatste pagina waar
een spookje gezocht moet worden, is de verrassing zelfs nog groter: waar een
jonge lezer hoogstwaarschijnlijk zal denken dat een spook zal zitten, zit
helemaal geen spook, maar een vleermuis en een pompoen. De lezer moet dan dus
toch nog even verder zoeken voordat alle spoken echt gevangen zijn.
Daarnaast is er in dit boek veel meer te beleven dan enkel het zoeken van de spookjes. De tekst, die op rijm is geschreven, richt zich wel bijna volledig op de zoektocht, maar de illustraties laten veel meer zien. Harmen van Straaten is erin geslaagd op van elke pagina een bonte verzameling van beesten en objecten te maken. Hoewel de figuren soms griezelig zijn, is het boek nooit echt eng, door het vrolijke kleurenpalet dat Van Straaten hanteert. Bovendien vertellen de illustraties vaak ook hun eigen verhaal, bijvoorbeeld door middel van de zwarte katten die op alle pagina's terugkomen en druk bezig zijn ook hun eigen avonturen te beleven. De continue terugkeer van de katten maakt tevens dat het huis steeds meer als een vertrouwde omgeving gaat voelen voor de lezer.
Kortom, Martijn Frankenstein gaat op spokenjacht is een leuk boek dat het (voor)lezen net wat spannender maakt, zonder echt angstaanjagend te zijn.
Reacties
Een reactie posten