"Monsterboek": een visueel avontuur

Het is een enorme tijd geleden dat ik hier voor het laatst iets plaatste. De afgelopen maanden heb ik het erg druk gehad met afstuderen, maar nu heb ik eindelijk weer tijd om lekker te lezen en vooral om er iets over te schrijven. Om er weer in te komen las ik een boek dat me doet denken aan Halloween. Ik weet dat het nog even duurt, maar ik heb enorm veel zin in de herfst en Halloween en wat past er beter bij Halloween dan monsters? Vandaar dat ik Monsterboek van Alice Hoogstad las.

Alice Hoogstad illustreert al jarenlang boeken van andere auteurs, maar sinds een paar jaar maakt ze ook haar eigen prentenboeken. Iets wat ze niet onverdienstelijk doet, want voor dit boek won Alice Hoogstad een Gouden Penseel, een prijs die wordt uitgereikt aan het best geïllustreerde kinderboek van dat jaar. En het is niet zonder reden dat Monsterboek die prijs kreeg.

Monsterboek is een bijzonder prentenboek, omdat er helemaal geen woorden in gebruikt worden. Het boek bestaat uit paginagrote afbeeldingen die voor een groot deel in zwart-wit getekend zijn. Een woordloos boek staat overigens niet gelijk aan een verhaalloos boek, integendeel zelfs. Monsterboek gaat over een meisje dat door de stad loopt met wat gekleurde krijtjes en daarmee allerlei rijkgekleurde, monsterachtige wezens tekent. Deze wezens lopen met het meisje mee en van lieverlee zorgen al deze wezens ervoor dat de stad een gekleurde janboel wordt. De bewoners lijken daar niet erg blij mee te zijn, maar gelukkig zorgen de kinderen en de regen ervoor dat de stad weer z'n keurige zelf wordt. Op de laatste bladzijde is alleen nog wel te zien dat de monsters en de kinderen met krijtjes toch niet zo gemakkelijk te stoppen zijn als het lijkt.

Met dit boek heeft Alice Hoogstad een prachtige visuele reis gecreëerd die de lezer meeneemt, niet alleen in mooie platen, maar ook in een spannende verhaalboog. Ten eerste is het natuurlijk heel bijzonder dat alles wat het meisje tekent met haar krijtjes tot leven komt en met haar meeloopt. Ineens zit de stad vol met gekleurde monsters! En die monster lopen niet alleen rustig mee, maar nemen ook de stad nog eens onder handen. Alles wat netjes wit was, kleuren de monsters en het meisje met de krijtjes in allerlei bonte kleuren, wat de stad een enorm vrolijk aanzien geeft.

Bovendien is Alice Hoogstad erin geslaagd om verschillende karakters neer te zetten en deze onderlinge relaties te laten ontwikkelen zonder er woorden voor nodig te hebben. Het is duidelijk dat de bewoners van het stadje eerst wel met verbazing kijken naar de monsters, maar toch echt niet blij zijn als ze zien wat voor een schade ze aanrichten. Ze worden pas weer echt blij wanneer de kinderen en de regen ervoor zorgen dat het stadje weer helemaal schoon is. Het meisje met de krijtjes krijgt overigens wel wat menselijke aanhangers in de vorm van een paar kinderen die met haar meegaan. Hier wordt ook de tegenstelling tussen de volwassenen en kinderen in het boek goed duidelijk. De reactie van de volwassenen en de kinderen op de monsters en vooral wat die doen met de stad is totaal verschillend: de volwassenen houden het graag bij het oude, terwijl de kinderen met plezier meedoen aan de gekkigheid.

Het hoogtepunt van dit boek zijn natuurlijk de uitgebreide illustraties. Hoewel het stadje een beetje burgerlijk is en er niet veel gebeurt, is er van alles te zien op de platen en heeft Hoogstad er wat extraatjes in verwerkt voor de oplettende kijker, zoals een kat die meekomt met de hond van het meisje en dus telkens weer terugkomt. Het contrast tussen de tekenstijlen, aan de ene kant van de stad en aan de andere kant van de krijttekeningen, maar ook tussen de monsters en de verf op de muren, maken bovendien dat het boek een heel unieke ervaring biedt aan de lezer waarbij allerlei tekenstijlen tot een samenhangend geheel komen en hun eigen verhaal vertellen.

Niet alleen de mooie illustraties, maar ook het subtiele verhaal van het boek, maken dit boek tot een mooi prentenboek dat net eens wat anders biedt dan de meeste prentenboeken.