Ieder jaar wordt er tijdens de Kinderboekenweek een prentenboek uitgegeven wat je tijdens die week voor een laag bedrag kunt kopen. In 2017 was dat Knikkeruil van Maranke Rinck en Martijn van der Linden. Dit is een ijzersterk duo en we kennen ze al van boeken als Tangramkat, Ik voel een voet! en Constant. Spelen in Babylon en ook met dit boek laten ze weer zien dat ze van goeden huize komen.
Knikkeruil gaat over een knikker, genaamd Uil, die terecht komt bij allerlei andere bijzondere knikkers. Samen met deze knikkers beleeft Uil een spannend avontuur, omdat ze op de vlucht moeten voor een stel monsters. De insteek van het verhaal is meteen ook wat het boek zo bijzonder maakt. Het is namelijk het eerste boek dat ik in elk geval heb gelezen vanuit het perspectief van knikkers en ik moet zeggen dat het wel een heel interessante blik op de wereld werpt.
Die andere kijk op de wereld wordt met name duidelijk dankzij het spel tussen de tekst en de illustraties. De tekst bouwt namelijk behoorlijk wat spanning op en daarin is de onzekerheid en misschien zelfs angst van Uil maar ook de andere knikkers duidelijk voelbaar. De illustraties nemen die weer weg, omdat daaruit blijkt dat het allemaal relatief goed te overzien is, dat er een einde komt aan de obstakels en dat het uiteindelijk allemaal niet zo eng is als het lijkt. De tekst en illustraties vertellen dus een ander verhaal en dat maakt dit boek tot een waardevol boek om voor te lezen en erover te praten met kinderen.
Die illustraties zijn overigens prachtig. Martijn van der Linden bewijst wederom dat hij in staat is om niet alleen heel mooi te illustreren, maar vooral ook emotie en karakter in zijn illustraties te kunnen leggen. Hij is erin geslaagd een schitterende selectie knikkers te bedenken die variëren van Popcorn tot Olie en van Spook tot Bitterbal. De knikkers zijn niet alleen hoogst origineel en creatief maar ze zijn bijna menselijk. Je hoeft de prenten maar heel eventjes te bekijken en je weet meteen hoe de knikkers zich voelen en wat de situatie waarin ze verkeren met ze doet. Bovendien zijn de monsters erg vriendelijk waardoor de monsters op de achterkant van het boek inderdaad uitnodigen om er zelf mee te spelen.
Daarnaast is het boek hartverwarmend. De knikkers voelen als daadwerkelijke personages met karakters en de illustraties van de knikkers doen je geloven dat je met ze mee kunt voelen. Ook waardeer ik de thematisering van vriendschap in het verhaal zonder dat het afdoet aan de spanning of te zoetjes wordt. Uil voelt zich namelijk te veel voor de groep en denkt dat hij deze alleen maar ophoudt. Echter, de groep knikkers is niet van plan om Uil meteen te laten vallen en ze zeggen tegen Uil dat ze het graag nog een keer met hem erbij proberen. En na de poging geraken de knikkers eindelijk met z'n allen in veiligheid. Dit alles gebeurt terwijl de knikkers nog steeds op de vlucht zijn en die vlucht blijft centraal staan, waardoor het verhaal niet onnodig aan vaart verliest.
De illustraties in Knikkeruil zijn prachtig, vormen een mooi spel met de tekst en het boek biedt een hartverwarmende vaart door een knikkerbaan, dus ik ben meer dan tevreden met dit prentenboek.
Knikkeruil gaat over een knikker, genaamd Uil, die terecht komt bij allerlei andere bijzondere knikkers. Samen met deze knikkers beleeft Uil een spannend avontuur, omdat ze op de vlucht moeten voor een stel monsters. De insteek van het verhaal is meteen ook wat het boek zo bijzonder maakt. Het is namelijk het eerste boek dat ik in elk geval heb gelezen vanuit het perspectief van knikkers en ik moet zeggen dat het wel een heel interessante blik op de wereld werpt.
Die andere kijk op de wereld wordt met name duidelijk dankzij het spel tussen de tekst en de illustraties. De tekst bouwt namelijk behoorlijk wat spanning op en daarin is de onzekerheid en misschien zelfs angst van Uil maar ook de andere knikkers duidelijk voelbaar. De illustraties nemen die weer weg, omdat daaruit blijkt dat het allemaal relatief goed te overzien is, dat er een einde komt aan de obstakels en dat het uiteindelijk allemaal niet zo eng is als het lijkt. De tekst en illustraties vertellen dus een ander verhaal en dat maakt dit boek tot een waardevol boek om voor te lezen en erover te praten met kinderen.
Die illustraties zijn overigens prachtig. Martijn van der Linden bewijst wederom dat hij in staat is om niet alleen heel mooi te illustreren, maar vooral ook emotie en karakter in zijn illustraties te kunnen leggen. Hij is erin geslaagd een schitterende selectie knikkers te bedenken die variëren van Popcorn tot Olie en van Spook tot Bitterbal. De knikkers zijn niet alleen hoogst origineel en creatief maar ze zijn bijna menselijk. Je hoeft de prenten maar heel eventjes te bekijken en je weet meteen hoe de knikkers zich voelen en wat de situatie waarin ze verkeren met ze doet. Bovendien zijn de monsters erg vriendelijk waardoor de monsters op de achterkant van het boek inderdaad uitnodigen om er zelf mee te spelen.
Daarnaast is het boek hartverwarmend. De knikkers voelen als daadwerkelijke personages met karakters en de illustraties van de knikkers doen je geloven dat je met ze mee kunt voelen. Ook waardeer ik de thematisering van vriendschap in het verhaal zonder dat het afdoet aan de spanning of te zoetjes wordt. Uil voelt zich namelijk te veel voor de groep en denkt dat hij deze alleen maar ophoudt. Echter, de groep knikkers is niet van plan om Uil meteen te laten vallen en ze zeggen tegen Uil dat ze het graag nog een keer met hem erbij proberen. En na de poging geraken de knikkers eindelijk met z'n allen in veiligheid. Dit alles gebeurt terwijl de knikkers nog steeds op de vlucht zijn en die vlucht blijft centraal staan, waardoor het verhaal niet onnodig aan vaart verliest.
De illustraties in Knikkeruil zijn prachtig, vormen een mooi spel met de tekst en het boek biedt een hartverwarmende vaart door een knikkerbaan, dus ik ben meer dan tevreden met dit prentenboek.
Reacties
Een reactie posten